“De snelste ben ik niet, maar plezier heb ik zeker!”
De ouders van Ruud Lauwers hebben hem altijd gestimuleerd vooral te doen wat hij leuk vindt, ongeacht zijn beperking. Daarom wil hij zich ook niet te veel in de weg laten zitten door zijn autisme en zijn motorische beperking. En vandaar ook dat hij zich twaalf jaar geleden aansloot bij een atletiekvereniging. Met deelname aan een straatloop leerde hij de loopsport kennen en toen was hij verkocht. De nu 29-jarige Ruud stapte naar atletiekvereniging AVR ’69 in Reusel en is sindsdien lid. "Toen mijn begeleider vertelde over de straatloop, werd ik enthousiast. Ik heb deelgenomen en kort daarna heb ik me aangesloten bij de atletiekvereniging."
Het verwerken van prikkels, het filteren van informatie en bepaalde motorische beperkingen, het zijn kort samengevat de grootste uitdagingen voor Ruud naar aanleiding van zijn beperking. Specifieke ondersteuning heeft de loopfanaat niet nodig maar bij het begeleid wonen in een wooncomplex met andere mensen met een beperking, heeft hij wel veel baat. En hij heeft dus een vaste begeleider. "Die komt zo nu en dan kletsen, dat is erg gezellig."
Focus op loopnummers
Ruud probeerde ook zwemmen, maar dat beviel hem niet zo. Bij AVR ’69 was hij echter direct op zijn plek. De club, die dit jaar zijn vijftigste verjaardag viert, heeft voor iedereen iets te bieden: voor jong tot oud en voor mensen met en zonder beperking. De technische onderdelen zijn vanwege zijn motorische problemen te lastig, dus richt Ruud zich vooral op de loopnummers.
Ruud is één van de groep
Op die looponderdelen doet hij mee met de reguliere groep. Soms is het best lastig om die lopers bij te houden, maar het bederft zijn plezier in de sport niet. ‘Een middenmoter’, zo omschrijft hij zichzelf. Dat hij niet snel voorop zal lopen in de groep, heeft hij geaccepteerd. “De snelste ben ik niet, maar plezier heb ik zeker!” Bovendien gaat het de ene dag beter dan de andere en mag hij van de trainers per training bekijken wat hij aankan. Verder wordt hij echter in niks anders behandeld dan de anderen. Ruud is één van de groep.
Iemand om mee te praten
Meer risico’s dan de anderen loopt Ruud eigenlijk niet tijdens het sporten, maar omgaan met de prikkels blijft altijd wel een uitdaging. Als het hem echt te veel wordt, is er op de club iemand met wie hij kan praten en waardoor hij indrukken beter kan verwerken. Omdat dat lang niet altijd makkelijk is, heeft Ruud weleens overwogen zich aan te sluiten bij een G-team. In de meeste gevallen moet hij dan echter verder reizen. Veel G-teams in de buurt richten zich op voetbal en dat ligt Ruud minder. Bovendien gaat meedoen met de reguliere groep bij AVR ’69 prima.
Als hij het kan, kan ik het ook
In de atletiekgroep is zijn beperking nooit bepalend en die gelijkheid is juist iets wat hij andere mensen met een beperking ook gunt. Doe wat je leuk vindt, dat staat voorop. "Als hij het kan, kan ik het ook, dat gevoel wil ik anderen ook meegeven." Dat heeft alles te maken met het stimuleren van mensen met een beperking om te gaan sporten en daar mag in zijn eigen buurt nog wel iets meer aan gedaan worden, vindt Ruud. "Je moet je niet belemmerd voelen door de beperking die je hebt. Iedereen is gelijk."