Brief aan mijn moeder, vijf jaar na mijn ongeluk

Marisa (27) liep vijf jaar geleden bij een waterski-ongeluk een dwarslaesie op. Haar moeder verzorgde en steunde haar dochter door dik en dun. In deze brief bedankt ze haar daarvoor.

"Lieve mam,

Je vertelde me eens dat het na mijn ongeluk voelde alsof je weer een baby had. Alsof je teruggeworpen werd in de tijd. Je voelde je weer net zo verantwoordelijk voor me als toen ik net geboren was. Je liep weer met een knoop in je maag in de supermarkt, bang dat ik je op dat moment nodig had en je er niet was. Je werd weer ‘s ochtends wakker om meteen aan mij te denken, aan hoe mijn nacht moest zijn geweest. Net als toen ik nog naast jou lag in de babykamer. Ik zag net na het ongeluk helemaal niet hoe het voor jou was. Ik had vooral medelijden met mezelf. Het enige wat door mijn hoofd speelde was: waarom ik?

Nu, vijf jaar later, denk ik: waarom ik niet? Dit soort dingen gebeuren en dus kan het ook mij overkomen. Tot die tijd dacht ik altijd dat dat soort rampspoed in een andere wereld voorkwam. In een wereld die niet de mijne was. Ik was 22 jaar toen ik met vriendinnen ging waterskiën en bij de derde poging plat op mijn rug terecht kwam. De begeleiders trokken me uit het water en zagen meteen: dit is mis. In het ziekenhuis kwam dat slechte nieuws. Ik kon niet meer lopen. Jij, mijn moeder, was de eerste die aan mijn bed zat. Jij was ‘s avonds de laatste die wegging. Je schoof alles opzij om er voor mij te zijn. Ik was in die tijd te egoïstisch om me er schuldig over te voelen dat je stopte met klaverjassen, je museumclub, met de administratie van papa’s bedrijf. Ik had je nodig en slokte je hele leven op. Jij klaagde daar nooit over. Ook niet wanneer ik ‘s avonds laat huilend aan de telefoon hing en vroeg of je langs wilde komen. Één keer liep je zelfs voor mij weg bij een zeldzaam etentje met vriendinnen. Wanneer ik erop terugkijk, schaam ik me. Mijn leven lag overhoop en ik deed hetzelfde met jouw leven.

Heel langzaam krabbelde ik op. Met ieder stukje onafhankelijkheid dat ik terug won, liet ik jou een beetje los. Alsof ik je niet meer nodig had. Dat vond jij lastig, want je had zoveel opgegeven om bij mij te kunnen zijn. Pas vorig jaar voelde het alsof we onze balans terug gevonden hadden. Jij had weer een leven opgebouwd zonder mij en ik weer een leven zonder jou. De verhoudingen zijn weer gezond. Nu is het moment om jou te bedanken. Niet alleen voor het vasthouden van mijn hand in het ziekenhuis, de nachten dat je bij me sliep in het revalidatiecentrum en alle keren dat je boodschappen voor me deed. Ik bedank je ook voor het weer loslaten, en dat je me zo de ruimte gaf om opnieuw zelfstandig te worden. Ik voel me niet meer jouw baby, maar gewoon weer jouw volwassen dochter. Gelukkig voel jij dat ook zo.

Lieve mam, dank voor alles wat je voor me gedaan hebt en nu niet meer hoeft te doen. Dank dat je me begeleide, terug naar een onafhankelijk leven.

dikke kus,

Marisa"