"Badminton met één arm is lastiger dan je zou denken."

Eens in de vier jaar, in het jaar vóór de Paralympische Spelen, zullen de European Para Championships plaatsvinden in een grote Europese stad. De allereerste editie is dit jaar in Rotterdam. Bij Uniek Sporten volgen we dit evenement natuurlijk op de voet. Tussen zijn intensieve voorbereidingen door, spraken we met Para-Badmintonspeler Joshua Donker. Voor hem wordt dit een extra bijzonder kampioenschap.

Vanaf zijn geboorte is Joshua’s linkerarm deels verlamd, waardoor deze arm ook minder ontwikkeld en kleiner is. Dit belette hem er niet van om gewoon alles te doen wat zijn leeftijdsgenoten ook deden. Van veters strikken tot zwemmen en fietsen. Op z’n zevende ontdekte hij badminton en daar is hij nooit mee gestopt. Jarenlang speelde hij reguliere competitie en toernooien en dat doet hij nog steeds. Toen hij in 2016 Para-Badminton ontdekte, werd hij meteen gescout als talent. Hij bereikte de top 12 van de wereld.

Hoe lastig is badminton met één arm?
"Lastiger dan je zou denken. Doordat ik mijn linkerarm minder kan gebruiken is mijn balans en evenwicht heel anders dan bij valide spelers. Bij badminton is balans heel belangrijk om de perfecte slag te spelen en binnen het speelveld te bewegen. Ook is het bij badminton niet toegestaan de bal met rechts op te gooien en te serveren. Maar al jong had ik daar een methode voor gevonden."

Wat verwacht je van de European Para Championships?
"Het wordt voor mij sowieso bijzonder, omdat het mijn laatste kampioenschap wordt. Sinds 2018 train ik op Papendal en het ging erg goed. Mijn doel was de Paralympische Spelen in Parijs. Maar NOC*NSF besloot helaas om Para-Badminton niet meer te steunen. En dan wordt het voor mij financieel gewoon niet haalbaar. Dus heb ik besloten om helemaal te stoppen met badminton op topniveau."

Dan zal je leven wel flink veranderen…
"Ja, ik heb topsport altijd echt op 1 gezet, school kwam op de tweede plaats. Maar uiteindelijk heb ik zo wel mijn MBO-diploma weten te behalen. Het is jammer dat ik de topsport nu vaarwel ga zeggen. Maar het mooie is dat ik ga starten met een baan in de ICT bij Defensie. Daar heb ik ontzettend veel zin in."

Hoe kijk je terug op de afgelopen jaren?
"Het was superintensief. De laatste vier jaar was het dag in dag uit trainen, acht tot tien keer in de week. Maar ik heb wel de prachtigste reizen gemaakt. Van Canada tot Brazilië en Tokio. Dat avontuur is wel verslavend hoor. Het zal wel even wennen zijn straks."

En, zet je nu alles op alles in Rotterdam?
"Uiteraard! Ik heb er ook alle vertrouwen in dat het goed zal gaan. Het is de afsluiting van een groot hoofdstuk in mijn leven. En al staat er nu minder druk op – ik hoef me niet meer te kwalificeren voor de Paralympische Spelen – ik ga natuurlijk voor goud."