Wilco (55, halfzijdig verlamd) beklom met zijn fiets de Alpe d’ Huez 

Als je super-sportief bent, een goede conditie hebt, sterk bent en gezond, dan verwacht je niet dat je van het ene op het andere moment volledig bent uitgeschakeld vanwege een herseninfarct. Het overkwam Wilco Giesen. Maar al is hij nu grotendeels halfzijdig verlamd, hij bleek in staat zijn sportieve leven weer op te pakken. En hoe!

Zijn vrouw en schoonvader wilden graag naar het tuincentrum. Dat was niet bepaald de grootste hobby van Wilco. Daarom bedacht hij het volgende: hij zou hen er naar toerijden, en vervolgens lekker dertig kilometer naar huis terugrennen. Onderweg gebeurde er iets wat Wilco, gezond als hij was, nooit had voorzien. Hij kreeg een herseninfarct. “We waren net van de snelweg af toen ik voelde dat er iets in mijn hoofd gebeurde wat er niet thuishoorde. Ik bracht de auto net voor een muurtje tot stilstand, ‘Wat rijd je raar’, zei mijn vrouw. Ze zag meteen dat de volledige rechterkant van mijn gezicht en mijn lichaam was uitgevallen. Gelijk belde ze 112 en nog geen half uur later lag ik op de intensive care. Ik wist dat het ernstig was. Tegelijkertijd dacht ik ook dat ik het ziekenhuis weer zou uitlopen. Dat was dus niet zo.”

Wilco kon de rechterzijde van zijn lichaam niet meer bewegen, en hij kon niet slikken, eten of praten. “Naar mijn eigen gevoel viel het wel mee, maar volgens mijn destijds 13-jarige zoon sprak ik alsof ik dronken was. De eerste twee weken kon ik alleen maar plat liggen en heel veel slapen. Pas na acht weken kreeg ik een heel klein beetje beweging terug in mijn rechterbeen. Ik was zo blij als een kind toen dat gebeurde.”

Maar over hersenletsel en het herstel daarvan, kunnen artsen nou eenmaal geen harde uitspraken doen. Wilco moest afwachten in hoeverre zijn lichaam zou herstellen van het herseninfarct. Zijn rechterbeen kan hij inmiddels gebruiken, maar alsof het een veredelde wandelstok is. Zijn been buigen en strekken lukt namelijk niet meer. Ruim vier maanden verbleef Wilco intern in een revalidatiecentrum om met zijn beperking te leren omgaan. Gelukkig kreeg hij elke dag bezoek van zijn gezin, zijn vrienden en familie, en kon hij veel praten om alles wat er gebeurd was te verwerken. Oftewel: van zich aflullen, zoals Wilco het omschrijft. Want dat er veel zou veranderen, was wel duidelijk. Wilco kon zijn werk niet langer doen. De jonge herdershond die in huis was, kreeg onvoldoende aandacht en moest weggedaan worden. “Ik vroeg me af of het propje in mijn hersenen mijn hele leven ging verkloten.”

‘Hoe zie je het leven voor je’, werd hem door zijn revalidatiebegeleiders gevraagd. Wilco was altijd fanatiek geweest met fietsen, zwemmen en hardlopen. En dat was wat hij weer wilde doen: sporten en bewegen, dat was voor hem een heel goed medicijn. Maar op een gewone fiets zou hij met zijn eenzijdige verlamming omvallen. En hoe zwem je als de helft van je lichaam niet meedoet?

“Ik kreeg een soort driewieler aangemeten, zodat ik niet bang hoef te zijn dat ik omval. Hiermee maak ik een andere trapbeweging: naar voren in plaats van omlaag.   Dat ging best lekker, al merkte ik dat ik na vijf minuten fietsen hartstikke moe was.”                 Ooit had Wilco met zijn fiets de Alpe ‘d Huez beklommen. Dat wilde hij weer. “Zelfs de revalidatiearts zei dat dat nog niet kon. Maar ik ben eigenwijs en ik wilde het.” Binnen 1 jaar na zijn infarct bereikte Wilco opnieuw de top van de Alpe ‘d Huez. Voorheen kon hij met lede ogen toezien hoe anderen aan het hardlopen, fietsen of zwemmen waren, nu doet hij, met wat aanpassingen, niet onder voor een ander. “Ik zwem met een aquabelt, door die gordel ben ik in staat om redelijk recht te zwemmen.”

Alles wat hij voor zijn herseninfarct deed, kan hij weer, zij het in een aangepaste versie en, met voldoende aandacht voor rust. Behalve betaald werken.  “En dat is frustrerend, want er mankeert niks aan mijn kop.” Het verliezen van zijn baan, daar heeft Wilco het moeilijk mee gehad. “Nu denk ik: ik ben ‘’gewoon’’ 15 jaar eerder met pensioen. Ik geef tegenwoordig als vrijwilliger en ervaringsdeskundige lezingen, ik maak mensen enthousiast om weer hun leven op te pakken na een ingrijpende gebeurtenis. Ik voel dat ik weer mee tel en weer mee doé.”